Stare powiedzenie głosi: nie wymyślaj koła na nowo. Aby uczynić zadość duchom przodków, którzy je wymyślili (zarówno koło, jak i powiedzenie), w niniejszym rozdziale zapoznamy się z różnymi przydatnymi taktykami, które prędzej czy później i tak sami byśmy wymyślili, gdyby zaszła taka potrzeba. Aby jednak nie popaść w inny grzech i nie posługiwać się czarami, których nie rozumiemy, część z poniżej omówionych taktyk zaimplementujemy jako ćwiczenie. Omówimy kolejno:

• taktykę refine
• drobne taktyki służące głównie do kontrolowania tego, co dzieje się w kontekście
• "średnie" taktyki, wcielające w życie pewien konkretny sposób rozumowania
• taktyki służące do rozumowania na temat relacji równoważności
• taktyki służące do przeprowadzania obliczeń
• procedury decyzyjne
• ogólne taktyki służące do automatyzacji

Uwaga: przykłady użycia taktyk, których reimplementacja będzie ćwiczeniem, zostały połączone z testami w ćwiczeniach żeby nie pisać dwa razy tego samego.

refine — matka wszystkich taktyk

Fama głosi, że w zamierzchłych czasach, gdy nie było jeszcze taktyk, a światem Coqa rządził Chaos (objawiający się dowodzeniem przez ręczne wpisywanie termów), jeden z Coqowych bogów imieniem He-fait-le-stos, w przebłysku kreatywnego geniuszu wymyślił dedukcję naturalną i stworzył pierwszą taktykę, której nadał imię refine. Pomysł przyjał się i od tej pory Coqowi bogowie poczęli używać jej do tworzenia coraz to innych taktyk. Tak refine stała się matką wszystkich taktyk. Oczywiście legenda ta jest nieprawdziwa — deduckcję naturalną wymyślił Gerhard Gentzen, a podstawowe taktyki są zaimplementowane w Ocamlu. Nie umniejsza to jednak mocy taktyki refine. Jej działanie podobne jest do taktyki exact, z tym że term będący jej argumentem może też zawierać dziury _. Jeżeli naszym celem jest G, to taktyka refine g rozwiązuje cel, jeżeli g jest termem typu G, i generuje taką ilość podcelów, ile g zawiera dziur, albo zawodzi, jeżeli g nie jest typu G. Zobaczmy działanie taktyki refine na przykładach.

W powyższym przykładzie używamy refine tak jak użylibyśmy exacta. eq_refl jest typu 42 = 42, gdyż Coq domyśla się, że tak naprawdę chodzi nam o @eq_refl nat 42. Ponieważ eq_refl zawiera 0 dziur, refine eq_refl rozwiązuje cel i nie generuje podcelów.

W tym przykładzie chcemy pokazać przemienność koniunkcji. Ponieważ nasz cel jest kwantyfikacją uniwersalną, jego dowodem musi być jakaś funkcja zależna. Funkcję tę konstruujemy taktyką refine (fun P Q : Prop => _). Nie podajemy jednak ciała funkcji, zastępując je dzurą _, bo chcemy podać je później. W związku z tym nasz obecny cel zostaje rozwiązany, a w zamian dostajemy nowy cel postaci P /\ Q -> Q /\ P, gdyż takiego typu jest ciało naszej funkcji. To jednak nie wszystko: w kontekście pojawiają się P Q : Prop. Wynika to z tego, że P i Q mogą zostać użyte w definicji ciała naszej funkcji. Jako, że naszym celem jest implikacja, jej dowodem musi być funkcja. Taktyka refine (fun H => match H with | conj p q => _ end) pozwala nam tę funkcję skonstruować. Ciałem naszej funkcji jest dopasowanie zawierające dziurę. Wypełnienie jej będzie naszym kolejnym celem. Przy jego rozwiązywaniu będziemy mogli skorzystać z H, p i q. Pierwsza z tych hipotez pochodzi o wiązania fun H => ..., zaś p i q znajdą się w kontekście dzięki temu, że zostały związane podczas dopasowania conj p q. Teraz naszym celem jest Q /\ P. Ponieważ dowody koniunkcji są postaci conj l r, gdzie l jest dowodem pierwszego członu, a r drugiego, używamy taktyki refine (conj _ _), by osobno skonstruować oba człony. Tym razem nasz proofterm zawiera dwie dziury, więc wygenerowane zostaną dwa podcele. Obydwa zachodzą na mocy założenia, a rozwiązujemy je także za pomocą refine. Powyższy przykład pokazuje, że refine potrafi zastąpić cała gamę przeróżnych taktyk, które dotychczas uważaliśmy za podstawowe: intros, intro, destruct, split oraz exact. Określenie "matka wszystkich taktyk" wydaje się całkiem uzasadnione.

Ćwiczenie (my_exact)

Napisz taktykę my_exact, która działa tak, jak exact. Użyj taktyki refine.

Ćwiczenie (my_intro)

Zaimplementuj taktykę my_intro1, która działa tak, jak intro, czyli próbuje wprowadzić do kontekstu zmienną o domyślnej nazwie. Zaimplementuj też taktykę my_intro2 x, która działa tak jak intro x, czyli próbuje wprowadzić do kontekstu zmienną o nazwie x. Użyj taktyki refine. Bonus: przeczytaj dokumentację na temat notacji dla taktyk (komenda Tactic Notation) i napisz taktykę my_intro, która działa tak jak my_intro1, gdy nie dostanie argumentu, a tak jak my_intro2, gdy dostanie argument.

Ćwiczenie (my_apply)

Napisz taktykę my_apply H, która działa tak jak apply H. Użyj taktyki refine.

Ćwiczenie (taktyki dla konstruktorów 1)

Napisz taktyki:

• my_split, która działa tak samo jak split
• my_left i my_right, które działają tak jak left i right
• my_exists, która działa tak samo jak exists

Użyj taktyki refine.

Drobne taktyki

clear

clear to niesamowicie użyteczna taktyka, dzięki której możemy zrobić porządek w kontekście. Można używać jej na nastepujące sposoby:

• clear x usuwa x z kontekstu. Jeżeli x nie ma w kontekście lub są w nim jakieś rzeczy zależne od x, taktyka zawodzi. Można usunąć wiele rzeczy na raz: clear x_1 ... x_N.
• clear -x usuwa z kontekstu wszystko poza x.
• clear dependent x usuwa z kontekstu x i wszystkie rzeczy, które od niego zależą. Taktyka ta zawodzi jedynie gdy x nie ma w kontekście.
• clear usuwa z kontekstu absolutnie wszystko. Serdecznie nie polecam.
• clearbody x usuwa definicję x (jeżeli x jakąś posiada).

Ćwiczenie (tru)

Napisz taktykę tru, która czyści kontekst z dowodów na True oraz potrafi udowodnić cel True. Dla przykładu, taktyka ta powinna przekształcać kontekst a, b, c : True, p : P |- _ w p : P |- _.

Ćwiczenie (satans_neighbour_not_even)

Napisz taktykę even, która potrafi udowodnić poniższy cel.

Ćwiczenie (my_destruct_and)

Napisz taktykę my_destruct H p q, która działa jak destruct H as [p q], gdzie H jest dowodem koniunkcji. Użyj taktyk refine i clear. Bonus 1: zaimplementuj taktykę my_destruct_and H, która działa tak jak destruct H, gdy H jest dowodem koniunkcji. Bonus 2: zastanów się, jak (albo czy) można zaimplementować taktykę destruct x, gdzie x jest dowolnego typu induktywnego.

fold

fold to taktyka służąca do zwijania definicji. Jej działanie jest odwrotne do działania taktyki unfold. Niestety, z nieznanych mi bliżej powodów bardzo często jest ona nieskuteczna.

Ćwiczenie (my_fold)

Napisz taktykę my_fold x, która działa tak jak fold x, tj. zastępuje we wszystkich miejscach w celu term powstały po rozwinięciu x przez x. Wskazówka: zapoznaj się z konstruktem eval — zajrzyj do 9 rozdziału manuala.

move

move to taktyka służąca do zmieniania kolejności obiektów w kontekście. Jej działanie jest tak ewidentnie oczywiste, ż nie ma zbytniego sensu, aby je opisywać.

Ćwiczenie

Przeczytaj dokładny opis działania taktyki move w manualu.

pose i remember

Taktyka pose (x := t) dodaje do kontekstu zmienną x (pod warunkiem, że nazwa ta nie jest zajęta), która zostaje zdefiniowana za pomocą termu t. Taktyka remember t as x zastępuje wszystkie wystąpienia termu t w kontekście zmienną x (pod warunkiem, że nazwa ta nie jest zajęta) i dodaje do kontekstu równanie postaci x = t. W powyższym przykładzie działają one następująco: pose (a := 2 + 2) dodaje do kontekstu wiązanie a := 2 + 2, zaś remember (2 + 2) as b dodaje do kontekstu równanie Heqb : b = 2 + 2 i zastępuje przez b wszystkie wystąpienia 2 + 2 — także to w definicji a. Taktyki te przydają się w tak wielu różnych sytuacjach, że nie ma co próbować ich tu wymieniać. Użyjesz ich jeszcze nie raz.

Ćwiczenie (set)

Taktyki te są jedynie wariantami bardziej ogólnej taktyki set. Przeczytaj jej dokumentację w manualu.

rename

rename x into y zmienia nazwę x na y lub zawodzi, gdy x nie ma w kontekście albo nazwa y jest już zajęta

Ćwiczenie (satans_neighbour_not_even')

Napisz taktykę even', która potrafi udowodnić poniższy cel. Nie używaj matcha, a jedynie kombinatora repeat.

admit

admit to taktyka-oszustwo, która rozwiązuje dowolny cel. Nie jest ona rzecz jasna wszechwiedząca i przez to rozwiązanego za jej pomocą celu nie można zapisać za pomocą komend Qed ani Defined, a jedynie za pomocą komendy Admitted, która oszukańczo udowodnione twierdzenie przekształca w aksjomat. W CoqIDE oszustwo jest dobrze widoczne, gdyż zarówno taktyka admit jak i komenda Admitted podświetlają się na żółto, a nie na zielono, tak jak prawdziwe dowody. Wyświetlenie Printem dowodu zakończonego komendą Admitted również pokazuje, że ma on status aksjomatu. Na koniec zauważmy, że komendy Admitted możemy użyć również bez wczesniejszego użycia taktyki admit. Różnica między tymi dwoma bytami jest taka, że taktyka admit służy do "udowodnienia" pojedynczego celu, a komenda Admitted — całego twierdzenia.

Średnie taktyki

case_eq

case_eq to taktyka podobna do taktyki destruct, ale nieco mądrzejsza, gdyż nie zdarza jej się "zapominać", jaka była struktura rozbitego przez nią termu.

Różnice między destruct i case_eq dobrze ilustruje powyższy przykład. destruct nadaje się jedynie do rozbijania termów, które są zmiennymi. Jeżeli rozbijemy coś, co nie jest zmienną (np. term n + n), to utracimy część informacji na jego temat. case_eq potrafi rozbijać dowolne termy, gdyż poza samym rozbiciem dodaje też do celu dodatkową hipotezę, która zawiera równanie "pamiętające" informacje o rozbitym termie, o których zwykły destruct zapomina.

Ćwiczenie (my_case_eq)

Napisz taktykę my_case_eq t Heq, która działa tak jak case_eq t, ale nie dodaje równania jako hipotezę na początku celu, tylko bezpośrednio do kontekstu i nazywa je Heq. Użyj taktyk remember oraz destruct.

contradiction

contradiction to taktyka, która wprowadza do kontekstu wszystko co się da, a potem próbuje znaleźć sprzeczność. Potrafi rozpoznawać hipotezy takie jak False, x <> x, ~ True. Potrafi też znaleźć dwie hipotezy, które są ze sobą ewidentnie sprzeczne, np. P oraz ~ P. Nie potrafi jednak wykrywać lepiej ukrytych sprzeczności, np. nie jest w stanie odróżnić true od false.

Ćwiczenie (my_contradiction)

Napisz taktykę my_contradiction, która działa tak jak standardowa taktyka contradiction, a do tego jest w stanie udowodnić dowolny cel, jeżeli w kontekście jest hipoteza postaci true = false lub false = true.

Ćwiczenie (taktyki dla sprzeczności)

Innymi taktykami, które mogą przydać się przy rozumowaniach przez sprowadzenie do sprzeczności, są absurd, contradict i exfalso. Przeczytaj ich opisy w manualu i zbadaj ich działanie.

constructor

constructor to taktyka ułatwiająca aplikowanie konstruktorów typów induktywnych. Jeżeli aktualnym celem jest T, to taktyka constructor i jest równoważna wywołaniu jego i-tego konstruktora, gdzie porządek konstruktorów jest taki jak w definicji typu.

W powyższym przykładzie constructor 2 działa tak jak apply or_intror (czyli tak samo jak taktyka right), gdyż w definicji spójnika or konstruktor or_intror występuje jako drugi (licząc od góry). Użycie taktyki constructor bez liczby oznacza zaaplikowanie pierwszego konstruktora, który pasuje do celu, przy czym taktyka ta może wyzwalać backtracking. W drugim przykładzie powyżej constructor działa jak apply or_intro (czyli jak taktyka left), gdyż zaaplikowanie tego konstruktora nie zawodzi. W trzecim przykładzie constructor; assumption działa tak: najpierw aplikowany jest konstruktor or_introl, ale wtedy assumption zawodzi, więc następuje nawrót i aplikowany jest konstruktor or_intror, a wtedy assumption rozwiązuje cel.

Ćwiczenie (taktyki dla konstruktorów 2)

Jaki jest związek taktyki constructor z taktykami split, left, right i exists?

decompose

decompose to bardzo użyteczna taktyka, która potrafi za jednym zamachem rozbić bardzo skomplikowane hipotezy. decompose [t_1 ... t_n] H rozbija rekurencyjnie hipotezę H tak długo, jak jej typem jest jeden z typów t_i. W powyższym przykładzie decompose [and ex] H najpierw rozbija H, gdyż jest ona koniunkcją, a następnie rozbija powstałe z niej hipotezy, gdyż są one kwantyfikacjami egzystencjalnymi ("exists" jest notacją dla ex). decompose nie usuwa z kontekstu hipotezy, na której działa, więc często następuje po niej taktyka clear.

intros

Dotychczas używałeś taktyk intro i intros jedynie z nazwami lub wzorcami do rozbijania elementów typów induktywnych. Taktyki te potrafią jednak dużo więcej.

Pierwszy przykład to standardowe użycie intros — wprowadzamy cztery zmienne, która nazywamy kolejno P, Q, R i S, po czym wprowadzamy bezimienną hipotezę typu P /\ Q /\ R, która natychmiast rozbijamy za pomocą wzorca p [q r]. W kolejnym przykładzie mamy już nowości: wzorzec ? służy do nadania zmiennej domyślnej nazwy. W naszym przypadku wprowadzone do kontekstu zdanie zostaje nazwane P, gdyż taką nazwę nosi w kwantyfikatorze, gdy jest jeszcze w celu. Wzorzec ?P służy do nadania zmiennej domyślnej nazwy zaczynając się od tego, co następuje po znaku ?. W naszym przypadku do konteksu wprowadzona zostaje zmienna P0, gdyż żądamy nazwy zaczynającej się od "P", ale samo "P" jest już zajęte. Widzimy też wzorzec (p, (p0, q)), który służy do rozbicia hipotezy. Wzorce tego rodzaju działają tak samo jak wzorce w kwadratowych nawiasach, ale możemy używać ich tylko na elementach typu induktywnego z jednym konstruktorem. Wzorzec * wprowadza do kontekstu wszystkie zmienne kwantyfikowane uniwersalnie i zatrzymuje sie na pierwszej nie-zależnej hipotezie. W naszym przykładzie uniwersalnie kwantyfikowane są P, Q, R i S, więc zostają wprowadzane, ale P /\ Q /\ R nie jest już kwantyfikowane uniwersalnie — jest przesłanką implikacji — więc nie zostaje wprowadzone. Wzorzec ** wprowadza do kontekstu wszystko. Wobec tego intros ** jest synonimem intros. Mimo tego nie jest on bezużyteczny — możemy użyć go po innych wzorcach, kiedy nie chcemy już więcej nazywać/rozbijać naszych zmiennych. Wtedy dużo szybciej napisać ** niż ; intros. W naszym przypadku chcemy nazwać jedynie pierwsze dwie zmienne, a resztę wrzucamy do kontekstu jak leci. Wzorzec _ pozwala pozbyć się zmiennej lub hipotezy. Taktyka intros _ jest wobec tego równoważna intro H; clear H (przy założeniu, że H jest wolne), ale dużo bardziej zwięzła w zapisie. Nie możemy jednak usunąć zmiennych lub hipotez, od których zależą inne zmienne lub hipotezy. W naszym przedostatnim przykładzie bez problemu usuwamy hipotezę P /\ Q /\ R, gdyż żaden term od niej nie zależy. Jednak w ostatnim przykładzie nie możemy usunąć P, gdyż zależy od niego hipoteza P /\ Q /\ R.

Wzorce postaci (p_1 & ... & p_n) pozwalają rozbijać termy zagnieżdżonych typów induktywnych. Jak widać na przykładzie, im bardziej zagnieżdżony jest typ, tym bardziej opłaca się użyć tego rodzaju wzorca.

Wzorców -> oraz <- możemy użyć, gdy chcemy wprowadzić do kontekstu równanie, przepisać je i natychmiast się go pozbyć. Wobec tego taktyka intros -> jest równoważna czemuś w stylu intro H; rewrite H in *; clear H (oczywiście pod warunkiem, że nazwa H nie jest zajęta).

Wzorzec postaci = p_1 ... p_n pozwala rozbić równanie między parami (i nie tylko) na składowe. W naszym przypadu mamy równanie (a, b) = (c, d) — zauważmy, że nie jest ono koniunkcją dwóch równości a = c oraz b = d, co jasno widać na przykładzie, ale można z niego ową koniunkjcę wywnioskować. Taki właśnie efekt ma wzorzec = p1 p2 — dodaje on nam do kontekstu hipotezy p1 : a = c oraz p2 : b = d.

Taktyka intros until x wprowadza do kontekstu wszystkie zmienne jak leci dopóki nie natknie się na taką, która nazywa się "x". Taktyka intros until n, gdzie n jest liczbą, wprowadza do kontekstu wszyskto jak leci aż do n-tej nie-zależnej hipotezy (tj. przesłanki implikacji). W naszym przykładzie mamy 3 przesłanki implikacji: (P -> Q), (Q -> R) i P, więc taktyka intros until 2 wprowadza do kontekstu dwie pierwsze z nich oraz wszystko, co jest poprzedza. Wzorzec x %H_1 ... %H_n wprowadza do kontekstu zmienną x, a następnie aplikuje do niej po kolei hipotezy H_1, ..., H_n. Taki sam efekt można osiągnąć ręcznie za pomocą taktyki intro x; apply H_1 in x; ... apply H_n in x.

Ćwiczenie (intros)

Taktyka intros ma jeszcze trochę różnych wariantów. Poczytaj o nich w manualu.

fix

fix to taktyka służąca do dowodzenia bezpośrednio przez rekursję. W związku z tym nadeszła dobra pora, żeby pokazać wszystkie możliwe sposoby na użycie rekursji w Coqu. Żeby dużo nie pisać, przyjrzyjmy się przykładom: zdefiniujemy/udowodnimy regułę indukcyjną dla liczb naturalnych, którą powinieneś znać jak własną kieszeń (a jeżeli nie, to marsz robić zadania z liczb naturalnych!).

Pierwszy, najbardziej prymitywny sposób to użycie konstruktu fix. fix to podstawowy budulec Coqowej rekursji, ale ma tę wadę, że trzeba się trochę napisać: w powyższym przykładzie najpierw piszemy forall n : nat, P n, a następnie powtarzamy niemal to samo, pisząc fix f (n : nat) : P n.

Rozwiązaniem powyższej drobnej niedogodności jest komenda Fixpoint, która jest skrótem dla fix. Oszczędza nam ona pisania dwa razy tego samego, dzięki czemu definicja jest o linijkę krótsza.

W trzecim podejściu również używamy komendy Fixpoint, ale tym razem, zamiast ręcznie wpisywać term, definiujemy naszą regułę za pomocą taktyk. Sposób ten jest prawie zawsze (dużo) dłuższy niż poprzedni, ale jego zaletą jest to, że przy skomplikowanych celach jest dużo ławiejszy do ogarnięcia dla człowieka. Korzystając z okazji rzućmy okiem na komendę Guarded. Jest ona przydatna gdy, tak jak wyżej, dowodzimy lub definiujemy bezpośrednio przez rekursję. Sprawdza ona, czy wszystkie dotychczasowe wywołania rekurencyjne odbyły się na strukturalnie mniejszych podtermach. Jeżeli nie, wyświetla ona wiadomość, która informuje nas, gdzie jest błąd. Niestety wiadomości te nie zawsze są czytelne. Tak właśnie jest, gdy w powyższym przykładzie używamy jej po raz pierwszy. Na szczęście ratuje nas komenda Show Proof, która pokazuje, jak wygląda term, która póki co wygenerowały taktyki. Pokazuje on nam term postaci nat_ind_Fixpoint_tac P H0 HS n := nat_ind_Fixpoint_tac P H0 HS n, który próbuje wywołać się rekurencyjnie na tym samym argumencie, na którym sam został wywołany. Nie jest więc legalny. Jeżeli z wywołaniami rekurencyjnymi jest wszystko ok, to komenda Guarded wyświetla przyjazny komunikat. Tak właśnie jest, gdy używamy jej po raz drugi — tym razem wywołanie rekurencyjne odbywa się na n', które jest podtermem n.

Taktyki fix możemy użyć w dowolnym momencie, aby rozpocząć dowodzenie/ definiowanie bezpośrednio przez rekursję. Jej argumentami są nazwa, którą chcemy nadać hipotezie indukcyjnej oraz numer argument głównego. W powyższym przykładzie chcemy robić rekursję po n, który jest czwarty z kolei (po P, H0 i HS). Komenda Show Proof pozwala nam odkryć, że użycie taktyki fix w trybie dowodzenia odpowiada po prostu użyciu konstruktu fix lub komendy Fixpoint. Taktyka fix jest bardzo prymitywna i prawie nigdy nie jest używana, tak samo jak konstrukt fix (najbardziej poręczne są sposoby, które widzieliśmy w przykladach 2 i 3), ale była dobrym pretekstem, żeby omówić wszystkie sposoby użycia rekursji w jednym miejscu.

functional induction i functional inversion

Taktyki functional induction i functional inversion są związane z pojęciem indukcji funkcyjnej. Dość szczegółowy opis tej pierwszej jest w moich notatkach na seminarium. Drugą z nich póki co pominiemy. Kiedyś z pewnością napiszę coś więcej o indukcji funkcyjnej lub chociaż przetłumaczę zalinkowane notatki na polski.

generalize dependent

generalize dependent to taktyka będąca przeciwieństwem intro — dzięki niej możemy przerzucić rzeczy znajdujące się w kontekście z powrotem do kontekstu. Nieformalnie odpowiada ona sposobowi rozumowania: aby pokazać, że cel zachodzi dla pewnego konkretnego x, wystarczy czy pokazać, że zachodzi dla dowolnego x. W rozumowaniu tym z twierdzenia bardziej ogólnego wyciągamy wniosek, że zachodzi twierdzenie bardziej szczegółowe. Nazwa generalize bierze się stąd, że w dedukcji naturalnej nasze rozumowania przeprowadzamy "od tyłu". Człon "dependent" bierze się stąd, że żeby zgeneralizować x, musimy najpierw zgeneralizować wszystkie obiekty, które są od niego zależne. Na szczęście taktyka generalize dependent robi to za nas.

Użycie intros wprowadza do kontekstu n, m i H. generalize dependent n przenosi n z powrotem do celu, ale wymaga to, aby do celu przenieść również H, gdyż typ H, czyli n = m, zależy od n.

Ćwiczenie (generalize i revert)

generalize dependent jest wariantem taktyki generalize. Taktyką o niemal identycznym działaniu jest revert dependent, wariant taktyki revert. Przeczytaj dokumentację generalize i revert w manualu i sprawdź, jak działają.

Ćwiczenie (my_rec)

Zaimplementuj taktykę rec x, która będzie pomagała przy dowodzeniu bezpośrednio przez rekursję po x. Taktyka rec x ma działać jak fix IH n; destruct x, gdzie n to pozycja argumentu x w celu. Twoja taktyka powinna działać tak, żeby poniższy dowód zadziałał bez potrzeby wprowadzania modyfikacji. Wskazówka: połącz taktyki fix, intros, generalize dependent i destruct.

Taktyki dla równości i równoważności

reflexivity, symmetry i transitivity

Znasz już taktykę reflexivity. Mogłoby się wydawać, że służy ona do udowadniania celów postaci x = x i jest w zasadzie równoważna taktyce apply eq_refl, ale nie jest tak. Taktyka reflexivity potrafi rozwiązać każdy cel postaci R x y, gdzie R jest relacją zwrotną, a x i y są konwertowalne (oczywiście pod warunkiem, że udowodnimy wcześniej, że R faktycznie jest zwrotna; w powyższym przykładzie odpowiedni fakt został zaimportowany z modułu Arith). Żeby zilustrować ten fakt, zdefiniujmy nową relację zwrotną i zobaczmy, jak użyć taktyki reflexivity do radzenia sobie z nią.

W tym celu definiujemy relację eq_ext, która głosi, że funkcja f : A -> B jest w relacji z funkcją g : A -> B, jeżeli f x jest równe g x dla dowolnego x : A.

Moduł RelationClasses zawiera definicję zwrotności Reflexive, z której korzysta taktyka reflexivity. Jeżeli udowodnimy odpowiednie twierdzenie, będziemy mogli używać taktyki reflexivity z relacją eq_ext.

A oto i rzeczone twierdzenie oraz jego dowód. Zauważmy, że taktyki reflexivity nie używamy tutaj z relacją eq_ext, a z relacją =, gdyż używamy jej na celu postaci f x = f x. Uwaga: żeby taktyka reflexivity "widziała" ten dowód, musimy skorzystać ze słowa kluczowego Instance zamiast z Lemma.

Voilà ! Od teraz możemy używać taktyki reflexivity z relacją eq_ext. Są jeszcze dwie taktyki, które czasem przydają się przy dowodzeniu równości (oraz równoważności).

Mogłoby się wydawać, że taktyka symmetry zamienia cel postaci x = y na y = x, zaś taktyka transitivity y rozwiązuje cel postaci x = z i generuje w zamian dwa cele postaci x = y i y = z. Rzeczywistość jest jednak bardziej hojna: podobnie jak w przypadku reflexivity, taktyki te działają z dowolnymi relacjami symetrycznymi i przechodnimi.

Użycie w dowodach taktyk symmetry i transitivity jest legalne, gdyż nie używamy ich z relacją eq_ext, a z relacją =.

Dzięki powyższym twierdzeniom możemy teraz posługiwać się taktykami symmetry i transitivity dowodząc faktów na temat relacji eq_ext. To jednak wciąż nie wyczerpuje naszego arsenału taktyk do radzenia sobie z relacjami równoważności.

f_equal

f_equal to jedna z podstawowych właściwości relacji eq, która głosi, że wszystkie funkcje zachowują równość. Innymi słowy: aby pokazać, że wartości zwracane przez funkcję są równe, wystarczy pokazać, że argumenty są równe. Ten sposób rozumowania, choć nie jest ani jedyny, ani skuteczny na wszystkie cele postaci f x = f y, jest wystarczająco częsty, aby mieć swoją własną taktykę, którą zresztą powinieneś już dobrze znać — jest nią f_equal. Taktyka ta sprowadza się w zasadzie do jak najsprytniejszego aplikowania faktu f_equal. Nie potrafi ona wprowadzać zmiennych do kontekstu, a z wygenerowanych przez siebie podcelów rozwiązuje jedynie te postaci x = x, ale nie potrafi rozwiązać tych, które zachodzą na mocy założenia.

Ćwiczenie (my_f_equal)

Napisz taktykę my_f_equal, która działa jak f_equal na sterydach, tj. poza standardową funkcjonalnością f_equal potrafi też wprowadzać zmienne do kontekstu oraz rozwiązywać cele prawdziwe na mocy założenia. Użyj tylko jednej klauzuli matcha. Nie używaj taktyki subst. Bonus: wykorzystaj kombinator first, ale nie wciskaj go na siłę. Z czego łatwiej jest skorzystać: rekursji czy iteracji?

Ćwiczenie (właściwości f_equal)

Przyjrzyj się definicjom f_equal, id, compose, eq_sym, eq_trans, a następnie udowodnij poniższe lematy. Ich sens na razie niech pozostanie ukryty — kiedyś być może napiszę coś na ten temat. Jeżeli intrygują cię one, więcej dowiesz się z HoTTBooka.

Ostatnią taktyką, którą poznamy w tym podrozdziale, jest f_equiv, czyli pewne uogólnienie taktyki f_equal. Niech nie zmyli cię nazwa tej taktyki — bynajmniej nie przydaje się ona jedynie do rozumowań dotyczących relacji równoważności.

Aby móc używać tej taktyki, musimy najpierw zaimportować moduł Classes.Morphisms.

W naszym przykładzie posłużymy się relacją len_eq, która głosi, że dwie listy są w relacji gdy mają taką samą długość.

Taktyka f_equal działa na celach postaci f x = f y, gdzie f jest dowolne, albowiem wszystkie funkcje zachowują równość. Analogicznie taktyka f_equiv działa na celach postaci R (f x) (f y), gdzie R jest dowolną relacją, ale tylko pod warunkiem, że funkcja f zachowuje relację R. Musi tak być, bo gdyby f nie zachowywała R, to mogłoby jednocześnie zachodzić R x y oraz ~ R (f x) (f y), a wtedy sposób rozumowania analogiczny do tego z twierdzenia f_equal byłby niepoprawny. Aby taktyka f_equiv "widziała", że f zachowuje R, musimy znów posłużyć się komendą Instance i użyć Proper, które służy do zwięzłego wyrażania, które konkretnie relacje i w jaki sposób zachowuje dana funkcja. W naszym przypadku będziemy chcieli pokazać, że jeżeli listy l1 oraz l1' są w relacji len_eq (czyli mają taką samą długość) i podobnie dla l2 oraz l2', to wtedy konkatenacja l1 i l2 jest w relacji len_eq z konkatenacją l1' i l2'. Ten właśnie fakt jest wyrażany przez zapis Proper (@len_eq A ==> @len_eq A ==> @len_eq A) (@app A). Należy też zauważyć, że strzałka ==> jest jedynie notacją dla tworu zwanego respectful, co możemy łatwo sprawdzić komendą Locate.

Voilà! Teraz możemy używać taktyki f_equiv z relacją len_eq oraz funkcją app dokładnie tak, jak taktyki f_equal z równością oraz dowolną funkcją. Trzeba przyznać, że próba użycia f_equiv z różnymi kombinacjami relacji i funkcji może zakończyć się nagłym i niekontrolowanym rozmnożeniem lematów mówiących o tym, że funkcje zachowują relacje. Niestety, nie ma na to żadnego sposobu — jak przekonaliśmy się wyżej, udowodnienie takiego lematu to jedyny sposób, aby upewnić się, że nasz sposób rozumowania jest poprawny.

Ćwiczenie (f_equiv_filter)

Oto niezbyt mądry sposób na zapisanie funkcji identycznościowej na listach typu A. Pokaż, że stupid_id zachowuje relację len_eq, tak aby poniższy dowód zadziałał bez wpowadzania zmian.

rewrite

Powinieneś być już nieźle wprawiony w używaniu taktyki rewrite. Czas najwyższy więc opisać wszystkie jej możliwości. Podstawowe wywołanie tej taktyki ma postać rewrite H, gdzie H jest typu forall (x_1 : A_1) ... (x_n : A_n), R t_1 t_2, zaś R to eq lub dowolna relacja równoważności. Przypomnijmy, że relacja równoważności to relacja, która jest zwrotna, symetryczna i przechodnia. rewrite H znajduje pierwszy podterm celu, który pasuje do t_1 i zamienia go na t_2, generując podcele A_1, ..., A_n, z których część (a często całość) jest rozwiązywana automatycznie.

Powyższy skrajnie bezsensowny przykład ilustruje fakt, że działanie taktyki rewrite możemy zmieniać, poprzedzając hipotezę H następującymi modyfikatorami:

• rewrite -> H oznacza to samo, co rewrite H
• rewrite <- H zamienia pierwsze wystąpienie t_2 na t_1, czyli przepisuje z prawa na lewo
• rewrite ?H przepisuje H 0 lub więcej razy
• rewrite n?H przepisuje H co najwyżej n razy
• rewrite !H przepisuje H 1 lub więcej razy
• rewrite n!H lub rewrite n H przepisuje H dokładnie n razy

Zauważmy, że modyfikator <- można łączyć z modyfikatorami określającymi ilość przepisań.

Pozostałe warianty taktyki rewrite przedstawiają się następująco:

• rewrite H_1, ..., H_n przepisuje kolejno hipotezy H_1, ..., H_n. Każdą z hipotez możemy poprzedzić osobnym zestawem modyfikatorów.
• rewrite H in H' przepisuje H nie w celu, ale w hipotezie H'
• rewrite H in * |- przepisuje H we wszystkich hipotezach różnych od H
• rewrite H in * przepisuje H we wszystkich hipotezach różnych od H oraz w celu
• rewrite H by tac działa jak rewrite H, ale używa taktyki tac do rozwiązania tych podcelów, które nie mogły zostać rozwiązane automatycznie

Jest jeszcze wariant rewrite H at n (wymagający zaimportowania modułu Setoid), który zamienia n-te (licząc od lewej) wystąpienie t_1 na t_2. Zauważmy, że rewrite H znaczy to samo, co rewrite H at 1.

Taktyki dla redukcji i obliczeń (TODO)

Procedury decyzyjne

Procedury decyzyjne to taktyki, które potrafią zupełnie same rozwiązywać cele należące do pewnej konkretnej klasy, np. cele dotyczące funkcji boolowskich albo nierówności liniowych na liczbach całkowitych. W tym podrozdziale omówimy najprzydatniejsze z nich.

btauto

btauto to taktyka, która potrafi rozwiązywać równania boolowskie, czyli cele postaci x = y, gdzie x i y są wyrażeniami mogącymi zawierać boolowskie koniunkcje, dysjunkcje, negacje i inne rzeczy (patrz manual). Taktykę można zaimportować komendą Require Import Btauto. Uwaga: nie potrafi ona wprowadzać zmiennych do kontekstu.

Ćwiczenie (my_btauto)

Napisz następujące taktyki:

• my_btauto — taktyka podobna do btauto. Potrafi rozwiązywać cele, które są kwantyfikowanymi równaniami na wyrażeniach boolowskich, składającymi się z dowolnych funkcji boolowskich (np. andb, orb). W przeciwieństwie do btauto powinna umieć wprowadzać zmienne do kontekstu.
• my_btauto_rec — tak samo jak my_btauto, ale bez używana kombinatora repeat. Możesz używać jedynie rekurencji.
• my_btauto_iter — tak samo jak my_btauto, ale bez używania rekurencji. Możesz używać jedynie kombinatora repeat.
• my_btauto_no_intros — tak samo jak my_btauto, ale bez używania taktyk intro oraz intros.

Uwaga: twoja implementacja taktyki my_btauto będzie diametralnie różnić się od implementacji taktyki btauto z biblioteki standardowej. btauto jest zaimplementowana za pomocą reflekcji. Dowód przez reflekcję omówimy później.

Przetestuj działanie swoich taktyk na reszcie twierdzeń z rozdziału o logice boolowskiej.

congruence

congruece to taktyka, która potrafi rozwiązywać cele dotyczące nieinterpretowanych równości, czyli takie, których prawdziwość zależy jedynie od hipotez postaci x = y i które można udowodnić ręcznie za pomocą mniejszej lub większej ilości rewrite'ów. congruence potrafi też rozwiązywać cele dotyczące konstruktorów. W szczególności wie ona, że konstruktory są injektywne i potrafi odróżnić true od false.

Ćwiczenie (congruence)

Udowodnij przykłady congruence_1 i congruence_2 ręcznie.

Ćwiczenie (discriminate)

Inną taktyką, która potrafi rozróżniać konstruktory, jest discriminate. Zbadaj, jak działa ta taktyka. Znajdź przykład celu, który discriminate rozwiązuje, a na którym congruence zawodzi. Wskazówka: congruence niebardzo potrafi odwijać definicje.

Ćwiczenie (injection i simplify_eq)

Kolejne dwie taktyki do walki z konstruktorami typów induktywnych to injection i simplify_eq. Przeczytaj ich opisy w manualu. Zbadaj, czy są one w jakikolwiek sposób przydatne (wskazówka: porównaj je z taktykami inversion i congruence.

decide equality

Przyjrzyjmy się powyższemu, dosć enigmatycznemu typowi. Czy posiada on rozstrzygalną równość? Odpowiedź jest twierdząca: rozstrzygalną równość posiada każdy typ induktywny, którego konstruktory nie biorą argumentów będących dowodami, funkcjami ani termami typów zależnych.

Zanim przejdziesz dalej, udowodnij ręcznie powyższe twierdzenie. Przyznasz, że dowód nie jest zbyt przyjemny, prawda? Na szczęście nie musimy robić go ręcznie. Na ratunek przychodzi nam taktyka decide equality, która umie udowadniać cele postaci forall x y : T, {x = y} + {x <> y}, gdzie T spełnia warunki wymienione powyżej.

Ćwiczenie

Pokrewną taktyce decide equality jest taktyka compare. Przeczytaj w manualu, co robi i jak działa.

lia

TODO: opisć taktykę lia

Procedury decyzyjne dla logiki

tauto to taktyka, która potrafi udowodnić każdą tautologię konstruktywnego rachunku zdań. Taktyka ta radzi sobie także z niektórymi nieco bardziej skomplikowanymi celami, w tym takimi, których nie potrafi udowodnić auto. tauto zawodzi, gdy nie potrafi udowodnić celu.

intuition to tauto na sterydach — potrafi rozwiązać nieco więcej celów, a poza tym nigdy nie zawodzi. Jeżeli nie potrafi rozwiązać celu, upraszcza go. Może też przyjmować argument: intuition t najpierw upraszcza cel, a później próbuje go rozwiązać taktyką t. Tak naprawdę tauto jest jedynie synonimem dla intuition fail, zaś samo intuition to synonim intuition auto with *, co też tłumaczy, dlaczego intuition potrafi więcej niż tauto.

Jednak nawet intuition nie jest w stanie sprostać niektórym prostym dla człowieka celom — powyższy przykład pokazuje, że nie potrafi ona posługiwać się niestandardowymi spójnikami logicznymi, takimi jak potrójna koniunkcja and3. Najpotężniejszą taktyką potrafiącą dowodzić tautologii jest firstorder. Nie tylko rozumie ona niestandardowe spójniki (co i tak nie ma większego praktycznego znaczenia), ale też świetnie radzi sobie z kwantyfikatorami. Drugi z powyższych przykładów pokazuje, że potrafi ona dowodzić tautologii konstruktywnego rachunku predykatów, z którymi problem ma intuition.

Ćwiczenie (my_tauto)

Napisz taktykę my_tauto, która będzie potrafiła rozwiązać jak najwięcej tautologii konstruktywnego rachunku zdań. Wskazówka: połącz taktyki z poprzednich ćwiczeń. Przetestuj swoją taktykę na ćwiczeniach z rozdziału pierwszego — być może ujawni to problemy, o których nie pomyślałeś. Nie używaj żadnej zaawansowanej automatyzacji. Użyj jedynie unfold, intro, repeat, match, destruct, clear, exact, split, specialize i apply.

Ogólne taktyki automatyzacyjne

W tym podrozdziale omówimy pozostałe taktyki przydające się przy automatyzacji. Ich cechą wspólną jest rozszerzalność — za pomocą specjalnych baz podpowiedzi będziemy mogli nauczyć je radzić sobie z każdym celem.

auto i trivial

auto jest najbardziej ogólną taktyką służącą do automatyzacji.

auto potrafi używać założeń, aplikować hipotezy i zna podstawowe własności równości — całkiem nieźle. Wprawdzie nie wystarczy to do udowodnienia żadnego nietrywialnego twierdzenia, ale przyda się z pewnością do rozwiązywania prostych podcelów generowanych przez inne taktyki. Często spotykanym idiomem jest t; auto — "użyj taktyki t i pozbądź się prostych podcelów za pomocą auto".

Jak widać na powyższym przykładzie, auto nie widzi aksjomatów (ani definicji/lematów/twierdzeń etc.), nawet jeżeli zostały zadeklarowane dwie linijki wyżej. Tej przykrej sytuacji możemy jednak łatwo zaradzić, pisząc auto using t_1, ..., t_n. Ten wariant taktyki auto widzi definicje termów t_1, ..., t_n. Co jednak w sytuacji, gdy będziemy wielokrotnie chcieli, żeby auto widziało pewne definicje? Nietrudno wyobrazić sobie ogrom pisaniny, którą mogłoby spowodować użycie do tego celu klauzuli using. Na szczęście możemy temu zaradzić za pomocą podpowiedzi, które bytują w specjalnych bazach.

Komenda Hint Resolve ident : db_name dodaje lemat o nazwie ident do bazy podpowiedzi o nazwie db_name. Dzięki temu taktyka auto with db_1 ... db_n widzi wszystkie lematy dodane do baz db_1, ..., db_n. Domyślna baza podpowiedzi nazywa się core i to właśnie do niej dodajemy naszą podpowiedź. Jeżeli to dla ciebie wciąż zbyt wiele pisania, uszy do góry!

Taktyka auto with * widzi wszystkie możliwe bazy podpowiedzi.

Goła taktyka auto jest zaś równoważna taktyce auto with core. Dzięki temu nie musimy pisać już nic ponad zwykłe auto.

Tym oto sposobem, używając komendy Hint Resolve, jesteśmy w stanie zaznajomić auto z różnej maści lematami i twierdzeniami, które udowodniliśmy. Komendy tej możemy używać po każdym lemacie, dzięki czemu taktyka auto rośnie w siłę w miarę rozwoju naszej teorii.

Kolejną słabością auto jest fakt, że taktyka ta nie potrafi budować wartości typów induktywnych. Na szczęście możemy temu zaradzić używając klauzuli using c_1 ... c_n, gdzie c_1, ..., c_n są konstruktorami naszego typu, lub dodając je jako podpowiedzi za pomocą komendy Hint Resolve c_1 ... c_n : db_name.

Żeby jednak za dużo nie pisać (wypisanie nazw wszystkich konstruktorów mogłoby być bolesne), możemy posłużyć się komendą Hint Constructors I : db_name, która dodaje konstruktory typu induktywnego I do bazy podpowiedzi db_name.

Kolejnym celem, wobec którego auto jest bezsilne, jest even 10. Jak widać, nie wystarczy dodać konstruktorów typu induktywnego jako podpowiedzi, żeby wszystko było cacy. Niemoc auto wynika ze sposobu działania tej taktyki. Wykonuje ona przeszukiwanie w głąb z nawrotami, które działa mniej więcej tak:

• zrób pierwszy lepszy możliwy krok dowodu
• jeżeli nie da się nic więcej zrobić, a cel nie został udowodniony, wykonaj nawrót i spróbuj czegoś innego
• w przeciwnym wypadku wykonaj następny krok dowodu i powtarzaj całą procedurę

Żeby ograniczyć czas poświęcony na szukanie dowodu, który może być potencjalnie bardzo długi, auto ogranicza się do wykonania jedynie kilku kroków w głąb (domyślnie jest to 5).

auto jest w stanie udowodnić even 8, gdyż dowód tego faktu wymaga jedynie 5 kroków, mianowicie czeterokrotnego zaaplikowania konstruktora evenSS oraz jednokrotnego zaaplikowania even0. Jednak 5 kroków nie wystarcza już, by udowodnić even 10, gdyż tutaj dowód liczy sobie 6 kroków: 5 użyć evenSS oraz 1 użycie even0. Nie wszystko jednak stracone — możemy kontrolować głębokość, na jaką auto zapuszcza się, poszukując dowodu, piząc auto n. Zauważmy, że auto jest równoważne taktyce auto 5.

Kolejnym problemem taktyki auto jest udowodnienie, że równość jest relacją przechodnią. Tym razem jednak problem jest poważniejszy, gdyż nie pomaga nawet próba użycia klauzuli using eq_trans, czyli wskazanie auto dokładnie tego samego twierdzenia, którego próbujemy dowieść! Powód znów jest dość prozaiczny i wynika ze sposobu działania taktyki auto oraz postaci naszego celu. Otóż konkluzja celu jest postaci x = z, czyli występują w niej zmienne x i z, zaś kwantyfikujemy nie tylko po x i z, ale także po A i y. Wywnioskowanie, co wstawić za A nie stanowi problemu, gdyż musi to być typ x i z. Problemem jest jednak zgadnięcie, co wstawić za y, gdyż w ogólności możliwości może być wiele (nawet nieskończenie wiele). Taktyka auto działa w ten sposób, że nawet nie próbuje tego zgadywać.

Jest jednak sposób, żeby uporać się i z tym problemem: jest nim komenda Hint Extern. Jej ogólna postać to Hint Extern n pattern => tactic : db. W jej wyniku do bazy podpowiedzi db zostanie dodana podpowiedź, która sprawi, że w dowolnym momencie dowodu taktyka auto, jeżeli wypróbowała już wszystkie podpowiedzi o koszcie mniejszym niż n i cel pasuje do wzorca pattern, to spróbuje użyć taktyki tac. W naszym przypadku koszt podpowiedzi wynosi 0, a więc podpowiedź będzie odpalana niemal na samym początku dowodu. Wzorzec pattern został pominięty, a więc auto użyje naszej podpowiedzi niezależnie od tego, jak wygląda cel. Ostatecznie jeżeli w konktekście będą odpowiednie równania, to zaaplikowany zostanie lemat @eq_trans _ x y z, wobec czego wygenerowane zostaną dwa podcele, x = y oraz y = z, które auto będzie potrafiło rozwiązać już bez naszej pomocy.

A tak wygląda wersja Hint Extern, w której nie pominięto wzorca pattern. Jest ona rzecz jasna równoważna z poprzednią. Jest to dobry moment, by opisać dokładniej działanie taktyki auto. auto najpierw próbuje rozwiązać cel za pomocą taktyki assumption. Jeżeli się to nie powiedzie, to auto używa taktyki intros, a następnie dodaje do tymczasowej bazy podpowiedzi wszystkie hipotezy. Następnie przeszukuje ona bazę podpowiedzi dopasowując cel do wzorca stowarzyszonego z każdą podpowiedzią, zaczynając od podpowiedzi o najmniejszym koszcie (podpowiedzi pochodzące od komend Hint Resolve oraz Hint Constructors są skojarzone z pewnymi domyślnymi kosztami i wzorcami). Następnie auto rekurencyjnie wywołuje się na podcelach (chyba, że przekroczona została maksymalna głębokość przeszukiwania — wtedy następuje nawrót).

Taktyka trivial, którą już znasz, działa dokładnie tak samo jak auto, ale jest nierekurencyjna. To tłumaczy, dlaczego potrafi ona posługiwać się założeniami i zna właciwości równości, ale nie umie używać implikacji i nie radzi sobie z celami pokroju even 8, mimo że potrafi udowodnić even 0.

Ćwiczenie (auto i trivial)

Przeczytaj w manualu dokładny opis działania taktyk auto oraz trivial.

autorewrite i autounfold

autorewrite to bardzo pożyteczna taktyka umożliwiająca zautomatyzowanie części dowodów opierających się na przepisywaniu. Dlaczego tylko części? Zastanówmy się, jak zazwyczaj przebiegają dowody przez przepisywanie. W moim odczuciu są dwa rodzaje takich dowodów:

• dowody pierwszego rodzaju to te, w których wszystkie przepisania mają charakter upraszczający i dzięki temu możemy przepisywać zupełnie bezmyślnie
• dowody drugiego rodzaju to te, w których niektóre przepisania nie mają charakteru upraszczającego albo muszą zostać wykonane bardzo precyzyjnie. W takich przypadkach nie możemy przepisywać bezmyślnie, bo grozi to zapętleniem taktyki rewrite lub po prostu porażką

Dowody pierwszego rodzaju ze względu na swoją bezmyślność są dobrymi kandydatami do automatyzacji. Właśnie tutaj do gry wkracza taktyka autorewrite.

Zacznijmy od przykładu (a raczej ćwiczenia): udowodnij poniższe twierdzenie. Następnie udowodnij je w jednej linijce.

Ten dowód nie był zbyt twórczy ani przyjemny, prawda? Wyobraź sobie teraz, co by było, gdybyś musiał udowodnić 100 takich twierdzeń (i to w czasach, gdy jeszcze nie można było pisać rewrite ?t_0, ..., ?t_n). Jest to dość ponura wizja.

Komenda Hint Rewrite [<-] ident_0 ... ident_n : db_name dodaje podpowiedzi ident_0, ..., ident_n do bazy podpowidzi db_nam. Domyślnie będą one przepisywane z lewa na prawo, chyba że dodamy przełącznik <- — wtedy wszystkie będą przepisywane z prawa na lewo. W szczególności znaczy to, że jeżeli chcemy niektóre lematy przepisywać w jedną stronę, a inne w drugą, to musimy komendy Hint Rewrite użyć dwukrotnie. Sama taktyka autorewrite with db_0 ... db_n przepisuje lematy ze wszystkich baz podpowiedzi db_0, ..., db_n tak długo, jak to tylko możliwe (czyli tak długo, jak przepisywanie skutkuje dokonaniem postępu). Jest kilka ważnych cech, które powinna posiadać baza podpowiedzi:

• przede wszystkim nie może zawierać tego samego twierdzenia do przepisywania w obydwie strony. Jeżeli tak się stanie, taktyka autorewrite się zapętli, gdyż przepisanie tego twierdzenia w jedną lub drugą stronę zawsze będzie możliwe
• w ogólności, nie może zawierać żadnego zbioru twierdzeń, których przepisywanie powoduje zapętlenie
• baza powinna być deterministyczna, tzn. jedne przepisania nie powinny blokować kolejnych
• wszystkie przepisywania powinny być upraszczające

Oczywiście dwa ostatnie kryteria nie są zbyt ścisłe — ciężko sprawdzić determinizm systemu przepisywania, zaś samo pojęcie "uproszczenia" jest bardzo zwodnicze i niejasne.

Ćwiczenie (autorewrite)

Przeczytaj opis taktyki autorewrite w manualu: coq.inria.fr/refman/proof-engine/tactics.htmlcoq:tacn.autorewrite

Na koniec omówimy taktykę autounfold. Działa ona na podobnej zasadzie jak autorewrite. Za pomocą komendy Hint Unfold dodajemy definicje do do bazy podpowiedzi, dzięki czemu taktyka autounfold with db_0, ..., db_n potrafi odwinąć wszystkie definicje z baz db_0, ..., db_n. Jak pokazuje nasz głupi przykład, jest ona średnio użyteczna, gdyż taktyka auto potrafi (przynajmniej do pewnego stopnia) odwijać definicje. Moim zdaniem najlepiej sprawdza się ona w zestawieniu z taktyką autorewrite i kombinatorem repeat, gdy potrzebujemy na przemian przepisywać lematy i odwijać definicje.

Ćwiczenie (autounfold)

Przeczytaj w manualu opis taktyki autounfold: coq.inria.fr/refman/proof-engine/tactics.htmlcoq:tacn.autounfold

Ćwiczenie (bazy podpowiedzi)

Przeczytaj w manualu dokładny opis działania systemu baz podpowiedzi oraz komend pozwalających go kontrolować: coq.inria.fr/refman/proof-engine/tactics.htmlcontrolling-automation

Pierścienie, ciała i arytmetyka

Pierścień (ang. ring) to struktura algebraiczna składająca się z pewnego typu A oraz działań + i *, które zachowują się mniej więcej tak, jak dodawanie i mnożenie liczb całkowitych. Przykładów jest sporo: liczby wymierne i rzeczywiste z dodawaniem i mnożeniem, wartości boolowskie z dysjunkcją i koniunkcją oraz wiele innych, których na razie nie wymienię. Kiedyś z pewnością napiszę coś na temat algebry oraz pierścieni, ale z taktykami do radzenia sobie z nimi możemy zapoznać się już teraz. W Coqu dostępne są dwie taktyki do radzenia sobie z pierścieniami: taktyka ring_simplify potrafi upraszczać wyrażenia w pierścieniach, zaś taktyka ring potrafi rozwiązywać równania wielomianowe w pierścieniach. Ciało (ang. field) to pierścień na sterydach, w którym poza dodawaniem, odejmowaniem i mnożeniem jest także dzielenie. Przykładami ciał są liczby wymierne oraz liczby rzeczywiste, ale nie liczby naturalne ani całkowite (bo dzielenie naturalne/całkowitoliczbowe nie jest odwrotnością mnożenia). Je też kiedyś pewnie opiszę. W Coqu są 3 taktyki pomagające w walce z ciałami: field_simplify upraszcza wyrażenia w ciałach, field_simplify_eq upraszcza cele, które są równaniami w ciałach, zaś field rozwiązuje równania w ciałach.

Ćwiczenie (pierścienie i ciała)

Przyczytaj w manualu opis 5 wymienionych wyżej taktyk.

Zmienne egzystencjalne i ich taktyki (TODO)

Napisać o co chodzi ze zmiennymi egzystencjalnymi. Opisać taktykę evar i wspomnieć o taktykach takich jak eauto, econstructor, eexists, edestruct, erewrite etc., a także taktykę shelve i komendę Unshelve.

Taktyki do radzenia sobie z typami zależnymi (TODO)

Opisać taktyki dependent induction, dependent inversion, dependent destruction, dependent rewrite etc.

Dodatkowe ćwiczenia

Ćwiczenie (assert)

Znasz już taktyki assert, cut i specialize. Okazuje się, że dwie ostatnie są jedynie wariantami taktyki assert. Przeczytaj w manualu opis taktyki assert i wszystkich jej wariantów.

Ćwiczenie (easy i now)

Taktykami, których nie miałem nigdy okazji użyć, są easy i jej wariant now. Przeczytaj ich opisy w manualu. Zbadaj, czy są do czegokolwiek przydatne oraz czy są wygodne w porównaniu z innymi taktykami służącymi do podobnych celów.

Ćwiczenie (inversion_sigma)

Przeczytaj w manualu o wariantach taktyki inversion. Szczególnie interesująca wydaje się taktyka inversion_sigma, która pojawiła się w wersji 8.7 Coqa. Zbadaj ją. Wymyśl jakiś przykład jej użycia.

Ćwiczenie (pattern)

Przypomnijmy, że podstawą wszelkich obliczeń w Coqu jest redkucja beta. Redukuje ona aplikację funkcji, np. (fun n : nat => 2 * n) 42 betaredukuje się do 2 * 42. Jej wykonywanie jest jednym z głównych zadań taktyk obliczeniowych. Przeciwieństwem redukcji beta jest ekspansja beta. Pozwala ona zamienić dowolny term na aplikację jakiejś funkcji do jakiegoś argumentu, np. term 2 * 42 można betaekspandować do (fun n : nat => 2 * n) 42. O ile redukcja beta jest trywialna do automatycznego wykonania, o tyle ekspansja beta już nie, gdyż występuje tu duża dowolność. Dla przykładu, term 2 * 42 można też betaekspandować do (fun n : nat => n * 42) 2. Ekspansję beta implementuje taktyka pattern. Rozumowanie za jej pomocą nie jest zbyt częstne, ale niemniej jednak kilka razy mi się przydało. Przeczytaj opis taktyki pattern w manuaulu. TODO: być może ćwiczenie to warto byłoby rozszerzyć do pełnoprawnego podrozdziału.

Ćwiczenie (arytmetyka)

Poza taktykami radzącymi sobie z pierścieniami i ciałami jest też wiele taktyk do walki z arytmetyką. Poza omówioną już taktyką omega są to lia, nia, lra, nra. Nazwy taktyk można zdekodować w następujący sposób:

• l — linear
• n — nonlinar
• i — integer
• r — real/rational
• a — arithmetic

Przeczytaj w manualu, co one robią.

Ćwiczenie (wyższa magia)

Spróbuj ogarnąć, co robią taktyki nsatz, psatz i fourier.

Inne języki taktyk

Ltac w pewnym sensie nie jest jedynym językiem taktyk, jakiego możemy użyć do dowodzenia w Coqu — są inne. Głównymi konkurentami Ltaca są:

• Rtac
• Mtac
• ssreflect (patrz też: Mathematical Components Books)

Pierwsze dwa, Rtac i Mtac, faktycznie są osobnymi językami taktyk, znacznie różniącymi się od Ltaca. Nie będziemy się nimi zajmować, gdyż ich droga do praktycznej użyteczności jest jeszcze dość długa. ssreflect to nieco inna bajka. Nie jest on w zasadzie osobnym językiem taktyk, lecz jest oparty na Ltacu. Różni się on od niego filozofią, podstawowym zestawem taktyk i stylem dowodzenia. Od wersji 8.7 Coqa język ten jet dostępny w bibliotece standardowej, mimo że nie jest z nią w pełni kompatybilny.

Ćwiczenie (ssreflect)

Najbardziej wartościowym moim zdaniem elementem języka ssreflect jest taktyka rewrite, dużo potężniejsza od tej opisanej w tym rozdziale. Jest ona warta uwagi, gdyż:

• daje jeszcze większą kontrolę nad przepisywaniem, niż standardowa taktyka rewrite
• pozwala łączyć kroki przepisywania z odwijaniem definicji i wykonywaniem obliczeń, a więc zastępuje taktyki unfold, fold, change, replace, cbn, cbv, simpl, etc.
• daje większe możliwości radzenia sobie z generowanymi przez siebie podcelami

Przeczytaj rozdział manuala opisujący język ssreflect. Jeżeli nie chce ci się tego robić, zapoznaj się chociaż z jego taktyką rewrite.

Konkluzja

W niniejszym rozdziale przyjrzeliśmy się bliżej znacznej części Coqowych taktyk. Moje ich opisanie nie jest aż tak kompletne i szczegółowe jak to z manuala, ale nadrabia (mam nadzieję) wplecionymi w tekst przykładami i zadaniami. Jeżeli jednak uważasz je za upośledzone, nie jesteś jeszcze stracony! Alternatywne opisy niektórych taktyk dostępne są też tu:

• pjreddie.com/coq-tactics/
• cs.cornell.edu/courses/cs3110/2017fa/a5/coq-tactics-cheatsheet.html
• typesofnote.com/posts/coq-cheat-sheet.html

Poznawszy podstawy Ltaca oraz całe zoo przeróżnych taktyk, do zostania pełnoprawnym inżynierem dowodu (ang. proof engineer, ukute przez analogię do software engineer) brakuje ci jeszcze tylko umiejętności dowodzenia przez reflekcję, którą zajmiemy się już niedługo.